Όραμα μείνε.
Αν έχεις λόγο και φωνή μίλησε μου"
Γ.Χ.
Είμαστε στα μέσα του Μάρτη κι ο χειμώνας κάνει τα τελευταία του παιχνίδια... Η άνοιξη στέκεται απέναντί μας και μας κλείνει το μάτι... Μια συζήτηση έχουμε στο μυαλό μας... Τη νοσταλγία μιας χαμένης ελευθερίας... Είναι υπέροχη αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που μας προσφέρει η υπέρβαση αυτών που μας πληγώνουν... Το αύριο έρχεται σύντομα, η ελευθερία ακόμη... Είμαστε τα περισσεύοντα πουλιά στη γραμμή του ορίζοντα... Αναπνέουμε τις ανάσες της πόλης, μιας έρημης πόλης, μιας ανάπηρης πόλης, μιας Ελλάδας πόλης και νιώθουμε μια εξορία μέσα μας, και ξαφνικά οι σιωπές μας ακούγονται κραυγές μέσα στα κλαδιά του ανέμου και μέσα στον ύπνο των ανθρώπων. Δημιουργούμε ρωγμές για να μπει η δροσιά από το δικό μας πέταγμα... Στο πέταγμά του ο καθένας παραληρεί, η φρίκη, το παραλήρημα, η παραμόρφωση, ενδέχεται να κατοικούν στο έργο, όμως μη φοβηθείς... όχι! μη φοβηθείς... Στο πέταγμα η αρχή είναι δύσκολη... Σαν σηκωθείς όμως... Ολόκληρος ο κόσμος είναι δικός σου... Το ξέρουμε ότι η σύμβαση σκοτώνει... Το ξέρουμε, το δοκιμάσαμε, δεν ωφελεί. Βιώσαμε τους κανόνες τους, την τάξη και τον καθωσπρεπισμό τους που απομυζούν και υπονομεύουν το κάθε τι γνήσιο και αυθεντικό. Τα φτερουγίσματα της σκέψης μας, στον ειρμό και στο περιεχόμενο, τους τρομάζουν... Οι μουσικές μας, μικρές εκρήξεις στο μέλλον, χοροπηδούν σαν λιγνοί εφιάλτες, στο σκουριασμένο τους μυαλό... Η καρδιά μας είναι σημαία μας... Είμαστε οι ψιλές και οι δασείες που έφυγαν από την γλώσσα μας, είμαστε τα ξεφτισμένα συνθήματα των τοίχων, είμαστε οι μοναχικοί ακροβάτες της αϋπνίας... Τα πνεύματα που αρνούνται διαρκώς την υποκρισία του σήμερα... Οι φωνές που κραυγάζουν και ψάχνουν διέξοδο στην οχλαγωγία της πόλης... Είμαστε στα μέσα του Μάρτη και οι πεταλούδες χορεύουν δίπλα μας σε ένα χορό της Κρήτης, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους, χωρίς πολιτικές μέσα στην αβάσταχτη ερημία... Κάτι χαμόγελα ξεπηδούν και μας κοιτούν κατάματα... Είμαστε έτοιμοι να οργανώσουμε το χάος μας... Είμαστε έτοιμοι να ανατινάξουμε τις ψευδαισθήσεις μας... Είμαστε έτοιμοι να ταξιδέψουμε στα όνειρά μας... Σιωπές στους ψιθύρους σας... Τώρα γινόμαστε καράβια... Καράβια σε αταξίδευτα πέλαγα... Θέλουμε καινούριες θάλασσες... Θέλουμε το αδύνατο... Και δίπλα μας, τα αδιάβατα μονοπάτια του Κώστα Αξελού και η κινηματική διεισδυτικότητα του Κορνήλιου Καστοριάδη...
Ανήσυχα Πνεύματα
